Blade Runner

Unha das mellores películas de ciencia ficción da historia, dirixida por Ridley Scott, estreada en 1982 está inspirada na novela de Philip K. Dick ¿Soñan os androides con ovellas eléctricas?. Converteuse nun clásico da ciencia ficción e foi precursora do xénero cyberpunk. Obtivo duas nominacións aos Óscar.

No argumento Los Ángeles de 2019. O home consigue fabricar outros homes, denominados replicantes, que lle substitúen en todo tipo de traballos e que son practicamente indiferenciables dos seus creadores. Pero os androides pronto toman conciencia de si mesmos e algúns convirtense en perigosos. Un “blade runner” (especie de policía) é encargado de retirar (eufemismo de matar) a catro destes  seres artificiais que se rebelaron contra os seus donos, vagando pola cidade baixo a dirección dun líder de facultades físicas e mentais portentosas. No camiño, o policía atopará unha muller, probable replicante, segura namorada.

Poucas veces un filme produciu un tal cataclismo entre a cinefilia, que o adoptou inmediatamente como película “de culto”, converténdose instantaneamente nun clásico moderno da ficción científica que non renuncia a preguntarse pola orixe, pero tamén polo destino do Home. A escenografía desenvolvida para a cinta impacta fortísimamente, até o punto de que se pode dicir que todo o xénero do oitenta atópase influído pola suxestiva atmosfera imaxinada para a cidade do 2019 de Los Ángeles, permanentemente baixo unha choiva  e neboa inquietante, con coches que voan, unha altísima densidade demográfica, unha babel de razas e linguas, unha paisaxe desoladora feita a conciencia polo ser humano ao longo de décadas de desidia, inercia e fatalismo.

No papel principal do “retirador” Harrison Ford interpreta un bo papel  desexoso de imprimir un xiro “serio” á súa carreira daquela. Acompañáronlle no reparto o holandés Rutger Hauer como o replicante líder; Sexan Young, como a belísima replicante que descoñece, aínda que intúe, a súa propia identidade; Daryl Hannah compón unha androide dotada dunha inusitada capacidade acrobática, un papel tan afastado da doce sirenita de “Splash”; e Joanna Cassidy é unha encantadora de sierpes de textura artificial. A extraordinaria e relaxante banda sonora é do ilustre Vangelis.
Fonte: Enrique Colmena e a Wiki