Remake é o termo en inglés que identifica as producións audiovisuais que reproducen fidedignamente a trama, personaxes, ambientación e practicamente calquera detalle dunha obra anterior. O termo equivalente sería refrito ou reedición. Con todo, a palabra inglesa está amplamente estendida , sobre todo en relación a cinema e televisión.
Rebobine por favor (Be Kind Rewind) é un film de Michel Gondry que non é un refrito pero que conta en clave de humor como chegar a facelos.
Destacan na interpretación Jack Black, Mos Def, Danny Glover, Mia Farrow, Melonie Diaz e Sigourney Weaver
Un filme-concepto que, en tempos de realidades dixitais e descargas internautas, defende non xa o necesario retorno do analóxico senón o triunfo, tan naïf como auténtico, dunha nova visión e unha mitoloxía de persoais. Proclama, pois, o exercicio dunha sorte de democracia romántica: todos e cada un de nós podemos ser cineastas e exhibidores de nosa propia obra.
Os ready-mades son obxectos anónimos que o xesto gratuíto do artista, polo só feito de escollelos, converte en obras de arte.
Ao mesmo tempo ese xesto, disolve a noción de “obxecto de arte”. A contradición é a esencia do acto; é o equivalente plástico do xogo de palabras: este destrúe o significado, aquel a idea de valor. Os ready-mades non son antiarte, como tantas creacións modernas, senón cartísticos. Nin arte nin anti-arte senón algo que está entre ambos, indiferente, nunha zona baleira. A abundancia de comentarios sobre a súa significación –algúns sen dúbida farían reir a Duchamp- revela que o seu interese non é plástico senón crítico ou filosófico. Sería estúpido discutir acerca da súa beleza ou a súa fealdad tanto porque están máis aló de beleza e fealdad como porque non son obras senón signos de interrogación ou de negación fronte ás obras. O ready-made non postula un valor novo: é un dardo contra o que chamamos valioso. É crítica activa: un puntapié contra a obra de arte sentada no seu pedestal de adxectivos. Fonte: O.Paz
No hay comentarios:
Publicar un comentario