BUSCAR EN ESTE BLOG

O GUIÓN

O GUIÓN PARA CINEMA E TELEVISIÓN


Pasos a seguir:
1. DOCUMENTACIÓN. Ver películas e facer un analise
2. COMPRENSIÓN teórica
3. EXERCITAR desenrolando as capacidades practicando.

Para organizar a escritura dun guión hai que seguir un proceso guionístico tendo en conta o tempo formal e o tempo conceptual.
O guión é o último produto anterior a realización do audiovisual e os pasos para chegar ao mesmo son:
1. Story Line: resumo de toda a película en poucas liñas.
2. Sinopse: é unha síntese do que sucede na película. No cinema europeo son máis extensas que no cinema norteamericano. Isto débese á relación personaxe – trama, mentres que os primeiros privilexian a exploración dos caracteres, da relación interna do suxeito coa realidade, os segundos danlle máis importancia á trama. O ideal é conciliar as dúas cousas.
A sinopse débese presentar nunha ou dúas carillas e ten que estar escrita en terceira persoa e presente do indicativo.
3.-Tratamento e Out Line: o primeiro é un conto longo de 20 a 30 páxinas de extensión. O Out Line ou Escaletas conta todo o filme, escena por escena, pero sen marcar encadres como no guión técnico. Aquí pónselle título á escena, explícalla e noméase aos personaxes que participan da mesma. Xeralmente escríbese en fichas (unha por escena). A media standard é de setenta escenas. E unha folla de Guión por cada minuto.
4.-O Story Board é encargado a un debuxante para mostrar en viñetas o encadre e o seguimento das escenas

Todos estes pasos son procesos creativos e complementarios onde o guión é o resultado final.

No Story Line hai que privilexiar a trama central, o conflito e o personaxe principal.
Para E. Vale, o Story Line ten unha introdución, un desenvolvemento e a resolución dun conflito. Para Ben Brady, é a narración dun feito que vai suceder e a súa resolución.
No Story Line débese notar a certeza de algo que sucede, a inminencia de algo que vai suceder e, finalmente, a constancia de algo que sucedeu.
O conflito é fundamental, non hai filme sen conflito. Leste pode ser interno ou externo e é o que obriga ao personaxe a actuar. Se parte dun punto ao que se denomina estadio inalterado.
A lectura do Story Line revélanos a potencia do conflito. Cada fase da historia debe estar resumida, xeralmente, nunha única frase. Exemplo:
...Nun país tomado polos nazis un home, dono dun bar, atópase cunha muller á que amou e que agora está casada cun heroe da resistencia checa.
Ambos senten atracción o un polo outro pero non se atreven a renovar a súa relación por respecto ao heroe checo quen, finalmente, é descubertopolos nazis.
O dono do bar axuda á muller e ao seu esposo a fuxir do país...”

Non se debe sacar o foco do suxeito narrativo. Débese comezar co conflito do protagonista, seguir co desenvolvemento das peripecias do mesmo e finalizar coa resolución do conflito do protagonista. Hai que seleccionar o Suxeito Narrativo e centralizar a película á súa ao redor.

FASES DO STORY LINE

Introdución Factor de crise Clímax Remate

Desenvolvemento

Pódese comezar directamente co factor de crise. O clímax é o momento do non retorno da trama. Xeralmente, entre o clímax e o remate transcurren cinco minutos.

¨Unha escena está feita de tomas. E hai distintos tipos de tomas:
¨Primerísimo primeiro plano (toma da cara)
¨Plano detalle (plano descritivo a un obxecto)
¨Primeiro plano ( ata os ombreiros)
¨Plano medio (ata o estómago). Pode ser curto (un pouco máis arriba do estómago) ou ¨Plano longo (un pouco máis abaixo)
¨Plano americano (ata os xeonllos)
¨Plano total (toda a figura)
¨Plano xeral (plano total máis o ambiente)
¨Paneo (a cámara, tomando ao personaxe, xira de dereita a esquerda ou de esquerda a  dereita)
¨Panorámica (paneo da paisaxe)
¨¨Achegamento ou afastamento (a cámara móvese achegándose ou afastándose do obxecto ou personaxe)
¨Zoom in ou Zoom out (o mesmo que o anterio pero non é a cámara a que se move senón que utilizamos a lente da cámara para achegarse ou afastarse)
Polo tipo de ángulo:
¨Ángulo directo (toma a nivel das personaxes)
¨Ángulo picado (toma desde arriba)
¨Ángulo contrapicado (toma desde abaixo)
¨Ángulo Nadir (perpendicular ao ceo)
¨Ángulo Cenital (perpendicular á terra)
¨Cambio de perspectiva: plano e contraplano (cando dúas tomas sucesivas fanse unha desde o ángulo oposto respecto da anterior) A perspectiva pode ser de fronte, de costas ou de tres cuartos de perfil. Compre garda o eixe da toma.
¨Plano subxectivo (coma se a cámara estivese nos ollos do protagonista)
¨Trevelling ou carro (a cámara segue paralelamente ao personaxe)
¨Toma aérea (igual que o picado vertical pero desde un vehículo aéreo)
¨Toma frontal (proxéctase unha filmación anterior como fondo)

O Plano denominase polos distintos tamaños de encadres tomados polo obxectivo. O seu punto de referencia é o corpo humano e úsase ás veces no guión e no encadre do director como elemento constitutivo da posta en escena.
A función da cámara é importante porque a escena é vista desde a cámara. Ela mostra unha parte da realidade e oculta o restante, por tanto podese graduar a información visual mostrando sucesivamente eses aspectos da realidade para darlles un ordenamento progresivo, o que permite ir descubrindo un feito aos poucos e, entón, aumentar a tensión, a intriga ou o interese do espectador. O movemento que a afasta ou a achega a un punto importante pode determinar a claridade ou unha énfase requirida polo relato.





A escritura dun guión  




FASES NA ESCRITURA DUN GUIÓN 


Chámaselle guión á estrutura \"escrita\" de calquera película. Pomos escrita entre comiñas porque o guión pode ser de diferentes maneiras, dependendo do que se describa en El. Así que podes atoparche con guións literarios, guión de cámara, "storyboard", e un longo etc. Pero os máis comúns son os literarios e os guións técnicos    




1.A IDEA 


Un home con inquietude e imaxinación ten unha idea. Quere dicir algo aos homes do seu tempo e ponse a escribir un guión. TODA PELÍCULA EMPEZA POR SER UNHA IDEA. As ideas nacen, ocórrenselle ao seu autor: a) ben porque viviu unha serie de experiencias que cre interesante que coñezamos os demais; b) ben porque ten certos pensamentos sobre o mundo e sobre a vida que desexa comunicar) porque ve unha pintura ou le unha obra literaria ou escoita unha obra musical e inspírase nelas. 


A maioría das veces porque un tema esta· de moda: facer películas de amor, de guerra, de política, históricas, comedias, etc. De modo xeral esta clase de películas non adoitan ser obras de arte, aínda que existen algunhas excepcións. A idea dunha película ou o tema é o mesmo. Un tema pódese contar en dúas palabras ou en dúas ou tres frases como moito. Por exemplo, os temas da Cincenta e Branca Neves son idénticos: a nova protagonista, bela e boa, vese maltratada por alguén da súa familia que non a quere ben e por iso ha de vivir unha serie de aventuras ou peripecias ata que atopa un ou m·s personaxes que a axudan. Como ves, o tema é o mesmo pero o argumento é distinto. 


O Guión Literario     


É a unión de diálogos e descrición de lugares onde acontece a acción. Son bastante simples, non se describen nin encadres nin escenarios, só contan coas reaccións do personaxe e o que di. É o m·s usado polos guionistas americanos, e parécese moito na súa estrutura á dunha obra de teatro. O mellor do guión literario é a f·doado lectura para o profano da materia, xa que deixa ampla marxe de imaxinación. O seu gran defecto é que para o director da película só sérvelle para dar indicacións aos actores respecto diso de deinos·logos. 


2. O ARGUMENTO 


É o desenvolvemento da idea, do tema, é dicir, unha sucesión de feitos relacionados entre si. Un mesmo tema pode ter dous desenvolvementos ou argumentos distintos como viches no punto anterior. O que cambian son os sucesos e os personaxes. 


Cando desexas contar a un compañeiro a última película que viches, nárraslle con pelos e señais a historia. Este relato amplo e detallado é o argumento. Chámase tamén guión literario . Argumento é o mesmo que acción ou fábula . O ARGUMENTO É O DESENVOLVEMENTO DUNHA IDEA. Quen escribe o argumento recibe o nome de guionista . Pode ser unha persoa ou varias. 


Adóitanse a distinguir tres partes na, maioría dos argumentos: a formulación da acción, o nó ou desenvolvemento da mesma, e o desenlace ou resolución da f·bula. Critícaa actual parece que non valora o xogo deste tres partes. O autor ha de coidar o tres por igual, pois a execución defectuosa de calquera delas bota a perder a obra. Unha película ben exposta e ben desenvolvida no seu parte central, pode resultar errada se o desenlace non é o adecuado. O mesmo pode ocorrer se se expón mal a formulación ou se equivoca o desenvolvemento do mesmo. 


Nas películas actuais consérvanse este tres partes. Ás veces no canto de tres son cinco ou m·s ou soamente dous. É importante determinar todas as partes dunha película. 


O desenlace nalgunhas películas modernas non resolve a acción, a película Podería continuar. Non é un verdadeiro fin nin moito menos un final feliz. É unha simple interrupción na narración, un corte. 


  
Á obra con final resolto lla chama agora obra pechada . Á que non ten final ou Este non resolve nada, chámaselle obra aberta . Propiamente, obra aberta, é aquela na cal o espectador é libre para sacar as súas propias conclusións. O final feliz ou desgraciado non fai que unha película sexa boa ou mala. O final vendar· pedido polo resto da obra. É o seu adecuación o que fai que a película sexa boa ou non o sexa. Moitos condenan as películas de final feliz sen m·s, soamente por telo. O final, xa o dixemos, establéceo o resto da obra. Non se admite f·facilmente, por exemplo, un conto con final desgraciado, aínda que podería habelo, como na película Xogos prohibidos


3 . O GUÍÓN TÉCNICO 


Un argumento escrito en palabras cinematográficas·ficas chámase guión técnico. Indica o emprego dos medios técnicos que xa coñeces: planos, efectos de luz, movementos de c·cámara, accións, dei·logos, etc. 


O guión técnico pódeo escribir a mesma persoa que escribe o argumento ou o pode facer outro: o director ou realizador. 


O técnico une tanto os dei·logos, como a descrición de escenarios e os movementos de c·cámara. É o m·s completo, pero tamén o m·s \"encorsetado\". Adoita utilizarse moito en televisión, normalmente a dous ou tres columnas - o de dúas columnas é unha para a acción e as reaccións dos personaxes e a outra para deinos·logos - É o que se adoita utilizar no cinema español, pola súa comodidade e claridade O técnico permite facerche unha visión m·s clara e concisa da película, prácticamente·. descríbecha fotograma a Fotograma. 


1. Os ARGUMENTOS CINEMATOGRÁFICOS 


Antes pensábase que había argumentos que lle ían ao cinema mellor que outros. Isto non é certo. Non hai argumentos cinematográficos·' par excelencia. Calquera tema ou idea, debidamente desenvolvida nun argumento e realizada convenientemente por un artista, pódese levar ao cinema. 




2. As OBRAS LITERARIAS NO CINEMA 


É difícil levalas ao cinema porque foron pensadas para un medio de expresión distinto: a literatura. Pódense levar; todo é cuestión de arte, dun home capaz de trasladar a un medio de expresión distinto a obra pensada para outro medio. Se levan hai que pensalas outra vez, é dicir, a partir delas facer outra cousa. 


Para valorar as obras literarias levadas ao cinema ou as pictóricas has de ter presente o seguinte: que cada Don Quixote debe ser outro Don Quixote. Tes que esquecerche da fidelidade á obra literaria. Pola contra, cando a imitación non engade nada se trata dun simple calco, dun plaxio, ou de teatro fotografado. 


3. Os ARGUMENTOS DE ANTES E Os DE AGORA 


Antes o cinema limitábase a uns cuantos argumentos porque, de modo xeral, se fundamentase á seguinte regra: \"facer que os espectadores rían, choren, estean á espera do que sucede\". O cinema era, pois, unha arte para producir sentimentos e emocións fortes ou simplemente entreter. Iso é tamén verdade. Había autores que se saíanse da regra e realizaban películas distintas. 


Agora o cinema non dá moitas emocións. Ao cinema vaise a pensar, a coñecer o mundo. O autor moderno ten cousas que dicir e dias. Algunhas películas xa non contan historias nin pasa nada nelas. Outras son orixinais porque non se parecen en nada ás anteriores. Hoxe crese poder dicilo todo e búscase dicir as cousas de forma, distinta. 


  


4.ESQUEMA DUNHA PELÍCULA 


A película tradicional está construída da seguinte maneira: a primeira parte é a introdución ou formulación, vén logo o desenvolvemento da acción ata alcanzar un punto culminante chamado clímax e,  para rematar, o desenlace. 




5. VALORACIÓN DOS ARGUMENTOS 
Ningunha película é boa soamente polo seu argumento. Xa dixemos que non hai argumentos bos nin malos. Agora é o momento de avaliar. So hai obras boas e malas. Nunha película non se pode separar o que se di de como se di. Esta idea repetirémola varias veces e é moi importante. É a película xa terminada o que hai que xulgar.